Przemyślałam, policzyłam. Wyszły mi trzy ㅋㅋ Po pierwsze pragmatycznie - producenci programu płacili za bilety moje i Małego plus teściowej. Jako że mieliśmy już w planach Koreę tak czy siak, to skusiło nas to trochę, bo zgrywało nam się to niejako z naszymi planami, no i  jednak parę tysięcy złotych drogą nie chodzi. Kolejnym plusem było zwiedzenie przez teściową paru fajnych zakątków Polski, w których jeszcze nie była (teściowie byli w Polsce tylko raz). Miała (a nawet miałyśmy ;)) niemałą frajdę z warsztatów ceramiki w Bolesławcu i zwiedzania Wieliczki. Wisienką na torcie była przejażdżka dorożką po krakowskim Rynku. W te kilka intensywnych dni na moje życzenie udało się też wpleść wizyty u moich babć i dziadków, także super, bo jednak na ślubie w Korei była od nas tylko jedna babcia, a z resztą rodziny teściówka 'widziała się' może raz czy dwa na Skypie. Trzecią dobrocią płynącą z udziału w programie był fakt, że koniec końców po paru ładnych latach będziemy mogli usiąść i powspominać, zapewne w towarzystwie naszego synka. Jeszcze z dwa miesiące temu napisałabym, że to zdanie tylko mojego szanownego małża, ale jak już troszkę ochłonęłam po tej PRZYGODZIE, to stwierdziłam, że mój mąż ma trochę racji w tej kwestii. Bądź co bądź, fajnie będzie pokazać Małemu video z czasu jego pierwszego spotkania z koreańskimi dziadkami czy pobyt w Korei. Oooo, przypomniał mi się jeden, duży plus - nauka kaligrafii z teściem :)

     Nadeszła ta chwila... na wylanie trochę jadu ;p Zacznę od nawiązania do wstępu tego posta. Zanim zdecydowaliśmy, czy weźmiemy udział w programie, zasypywaliśmy milionem pytań osobę, która była przydzielona do zwerbowania nas w szeregi 다문화 고부열전 - nazwijmy tę osobą p. Kim. Było to spowodowane w głównej mierze moją obawą, że program wpłynie na pogorszenie się stosunków między mną a teściową i ewentualnie teściem. Także pytaliśmy np. o to, czy będzie jakiś konkretny scenariusz, czy nie będzie żadnych trolli, żeby tylko zdobyć wartościowy wg nich materiał, tego typu rzeczy. Poza tym, w czasie nagrywania, przed samym wylotem do Korei, wypadała obrona mojej pracy licencjackiej, także zaznaczyłam, że wieczory muszę poświęcać tylko na naukę, no i ogarnianie spraw leosiowych - także o maksymalnie 18:00 kończymy. Producenci się zgodzili. Na krótsze nagrywanie w przededniu wylotu do Korei z uwagi na pranie, pakowanie, szykowanie również. Kilka dni po naszej decyzji, ja z lekka spanikowałam i po rozmowie z Kubą stwierdziłam ponownie, że no way, ja nie chcę jednak, że po co nam to? I ostatecznie napisałam do p. Kim, że jednak się wycofujemy i podałam powody. W odpowiedzi po raz setny zostałam zapewniona, że relacja między mną a rodziną z Korei nie straci, a raczej i zyska, że przecież czasowo się dogadaliśmy, itp., itd. więc let's try. I na koniec, że z teściami to oni tak w ogóle to już są ugadani i teściowie ucieszeni, bla bla... AHA. Dobra, zostajemy. Ok, zarys PRZED już macie. 

     W praktyce wyglądało to następująco: każdego dnia panowie z EBS zjawiali się najwcześniej jak tylko mogli to ugrać ze mną, wychodzili bardzo późno - nawet i koło północy, nie mówiąc o dniu przylotu teściowej, kiedy samolot wylądował po 22., ale materiał na lotnisku kręciliśmy dodatkową godzinę po wyjściu mamy. Do tego doszła kolejna godzina z hakiem, bo do domu z lotniska mamy 80 km. Jak się okazało w praniu, musieliśmy je pokonać w towarzystwie jednego z panów kamerzystów, który nie informując nikogo wcisnął nam się po prostu do auta. Ostatecznie pożegnaliśmy się o godzinie 1:00 lub 2:00 nad ranem, gdzie ekipa wróciła do nas przed 9:00. No comment. Jeśli chodzi o moją obronę, to koniec końców uczyłam się RAZ, po nocy, oczywiście dzień przed. Obronę miałam chyba na 9:00 rano, jechałam ze świadomością, że jeśli nie uratuje mnie moje doświadczenie z tematem w praktyce, to zawalę na bank. Na dyplomie mam śliczną czwórkę, ale co się nastresowałam to moje.

     Tytułem wstępu do najgorszego trolla, dorzucę jeszcze jedno. Wiedzieliśmy, że na ostateczny materiał nie mamy wpływu, jest on własnością stacji i nie dostaniemy go do kontroli przed emisją. Tyle naszego, że spisałam na umowie, czego nie życzę sobie, żeby nie pokazywali - były to przede wszystkim ujęcia z naszej sypialni w Polsce i w Korei, gdzie panowie - mimo pierdyliarda próśb i zakazów - bezpardonowo wchodzili, kiedy przebierałam synka. To samo tyczyło się kąpieli Małego - o ile będąc w pobliżu rzucałam na nich klątwy (bo grzeczne wypraszanie nie robiło na nich wrażenia), tak gdy tylko nadarzyła się okazja, to włazili do łazienki i kręcili, co chcieli. Podejść do kąpieli było kilka, 99% skończyło się fiaskiem dzięki mojej interwencji, jednak raz jeden z panów wlazł do łazienki i kręcił Małego w wannie - skończyło się na tym, że musiał przy mnie kasować dane ujęcia. Przyznam się, że od tamtej pory moje zaufanie do kamerzystów zniknęło całkowicie i z moim nastawieniem było później już tylko gorzej. 

Ale przejdźmy do głównego trolla - montaż i pokazanie w programie niestworzonej historii z naszym udziałem, dzięki której na dobre odechciało mi się podobnych produkcji. Otóż jak pisałam, od czasu incydentu kasowania materiału z Małym - a miało to miejsce w Polsce - mój stosunek do całego tego cyrku tylko się pogarszał. Z każdą godziną miałam ochotę rzucić to wszystko w cholerę, albo chociaż rzucić czymś w kogoś z ekipy. W planach nagrywania już w Korei był obiad z większą częścią rodziny. W Korei przy takich zlotach zazwyczaj babeczki ogarniają cały temat, a że ja już świeżynką w rodzinie nie jestem, to też musiałam pomagać w dużej mierze, już pomijając wszelkie założenia programu, w którym braliśmy udział. Niestety panowie kamerzyści, wydłużając i tak długie spotkanie rodzinne, i dokładając coraz to nowe pomysły, że może zrobimy tak, a może to i tamto, ignorując w zupełności potrzeby i rytm dnia naszego dziecka - doprowadzili mnie do szału. Wewnętrznego, bo wydrzeć się, niestety, nie mogłam. Efekt wszystkiego był taki, że w odcinku widać me wnerwione (mocniejszego słowa użyć nie mogę ;)) na maksa oblicze, spoglądającą na zegarek i ostatecznie finał załamania nerwowego, czyli samotny spacer z dzieckiem. Wszystko w rytmie czytanki pani lektor, mówiącej o tym, że chyba aspekt kulturowy, jakim jest usługiwanie całej rodzinie trochę dał mi w kość i pojawił się problem. PROBLEM. Tak wyczekiwany i opiewany w każdym z odcinków... Problem, którego obiecano nam nie prowokować, nie mówiąc już o stwarzaniu czegoś z niczego! Mój wnerw na kamerzystów został przemieniony na urazę polskiego majestatu w Korei ;) Już nie wspomnę o tym, że to teściowa i ciotki wykonały lwią część pracy przy naszym rodzinnym zlocie. I o tym, że na spacer z dzieckiem poszłam, bo to coś, co się dziecku po prostu należało po tych wieczorno-nocnych nagrywkach. Z całego fragmentu wybija się też scena, kiedy położyłam się na plecach za jedzącymi przy stole, z dzieckiem na brzuchu próbując je zabawić, bo było już mocno wkurzone. Opis pani lektor: 'Synowa kładzie się przy starszyźnie kiedy jedzą! Jak mogła?' - normalnie dziwię się, że nie zrobiono o tym reportażu jeszcze ;) O zmęczonym dziecku of course ani słówka. Przecież zignorowałam kulturę koreańską! Wylewanie jadu skończę na tym.